صفحه اصلي > گزارش > انتخاب اکنون ما آینده فردای کودکان را می سازد
انتخاب اکنون ما آینده فردای کودکان را می سازد15 دی 1393. نويسنده: monshi |
 روزنامه پیام آشنا چاپ البرز در ستون نگاه روز خود به قلم 'تیلدا حسینی' با عنوان 'انتخاب اکنون ما آینده فردای کودکان را می سازد' به توجه بیش از پیش والدین و مسوولان فرهنگی به موضوع آموزش و فراگیری کودکان و فرزندان ایران اسلامی این اینده سازان فرای کشور پرداخت. دراین گزارش آمده است : روزگار عجیبی است. روزگاری که در آن کودکان گاه بیشتر از والدین میفهمند ولی گاه والدین مایل به درک و پذیرفتن آن نیستند و همچنان آن ها را کودکانی فرض میکنند که هیچ نمیدانند. غافل از این که در دنیای امروز کودکان به چنان رشد و بالندگی رسیدهاند که اگر ما والدین پا به پای آنان حرکت نکنیم، روز به روز از آنان و دنیای آنان دورتر میشویم. شاید دیگر روز و روزگاری که بررسی درس و مشق آنان کاری ساده و فهم مطالب مورد علاقه آنان راحت بود، گذشته است. این روزها حتی اصطلاحاتی که آنان به کار میبرند نیاز به فرهنگ لغت خاصی دارد که هنوز نوشته نشده است! این روزها بازیهایی که آنان را سرگرم میکند از «کلاغ پر» و «هفت سنگ» سالهای کودکی ما بسیار دور است و در این همه فاصله بین نسلها و دوری رو به افزایش، وای از والدینی که این چنین بیخیال کودکان را به دنیای دیجیتال سپردند و خود را کنار کشیدند. کودکانی که به علت استفاده زیاد از دنیای دیجیتال دچار کاهش در تعاملات اجتماعی شده و در تشخیص دقیق عواطف انسانی در دنیای واقعی دچار مشکلات متعدد شدهاند. کودکانی که در دنیای دیجیتال آنچنان غرق در صورتکهای تبلت و موبایل خود شدهاند که در خوانش عواطف واقعی دچار سردرگمی شدهاند. کودکانی که کمکم در اثر القاء بازیهای کامپیوتری به نامیرا بودن بشر ایمان آوردهاند و مبادرت به انجام کارهای خطرناک میکنند. دیگر از اسبایبازیهای رنگی و بالا و پریدنها و دویدنها خبری نیست ... این جا هر کسی روی مبلی لم داده و به نوعی به صفحهای شیشهای و دیجیتال چشم دوخته، یکی به صفحه جادوی تلویزیون، یکی به کامپیوتر، دیگری به تبلت و آنسوتر یکی مشغول بحثهای اینترنتی است، غافل از این که در این خانه چیزی به نام شور و نشاط، چیزی به نام همدلی، چیزی به نام حانواده آرام آرام فرو میریزد و فاصلهای بین دست من و فرزندم ایجاد میشود که فاصله طبیعی بین نسلها را دو چندان کرده است. اینجا در ذهن و روح کودکمان همزمان اتفاقات خوب و بدی رخ میدهد که ما از آن غافلیم. کودک این نسل به سادگی عکس فتوشاپ را با یک نگاه تشخیص میدهد، در حالی که شاید ما هنوز ندانیم فتوشاپ چیست؟ کودکان ما در به کارگیری قوانین دنیای دیجیتال، در فهم حریم خصوصی و در قدم زدن در این دنیا مسئولیتپذیرتر از ما رفتار میکنند و به شکل غریزی به بهترین نحو ممکن از آن استفاده میکنند. براستی این تضادها و تناقضها را چگونه توجیه کنم؟ از یکسو رشد ذهنی و شخصیتی کودکم در استفاده از دنیای دیجیتال و از آن سو عوارض و تاثیرات منفی آن، پارادوکسی را در ذهنم ایجاد میکند که آیا دنیای دیجیتال برای وی مفید است یا مضر؟ این دقیقا همان دیلمایی است که باعث شده دانشمندان به طور ویژه روی این موضوع تحقیق کنند و هنوز هم این آزمایشات و تستهای روانشناسی ادامه دارد و مطمئنا هر روز کشفی تازه حکایت از رازی دیگر دارد. ولی کاملا مشخص است که این ما هستیم که در نهایت تصمیم میگیریم کدام ویژگی و کدام دنیا برای ما مهمتر است؟ آیا صرفا رقابت با کودکان دیگر آن هم در امور ظاهری و غرق شدن در دنیای دیجیتال مهم است تا زمان بیشتری برای رهایی از دغدغهها و مسئولیتهای آنها داشته باشیم، یا نهی و ممنوع کردن استفاده از تکنولوژیهای جدید از روی ترس و نا آگاهی؟ شاید هم انتخاب اعتدال و میانهروی و استفاده از دنیای دیجیتال برای کسب آیندهای بهتر. براستی مگر غیر از این است که تکنولوژی باید در اختیار ما قرار گیرد نه اینکه ما بنده دنیای تکنولوژی و دیجیتال شویم؟ مگر غیر از اینست که فرزندان ما به این دنیای جدید نیاز دارند به همان میزانی که ما به آن نیاز داریم؛ ولی این نیاز باید جایی و در نقطهای بالاخره مهار و مدیریت شود تا هم زمینه رشد سالم کودک در دنیای واقعی فراهم شود و هم کودک از کشف دنیای جدید این عصر لذت و بهره کافی ببرد. انتخاب اکنون ما آینده فردای کودکان ما را میسازد. خوشا به حال والدینی که هم خود رشد میکنند و هم به کودکان خود اجازه رشد میدهند. خوشا به سعادت آنان که مدیریت بهتری در سبک زندگی خود دارند، به گونهای که دنیای دیجیتال نه تنها برای آنان تهدید نیست که فرصتیست برای افزایش آگاهی و رشد خلاقانه آنان. کافیست باور کنیم کودکان ما احمقهای کوچولویی نیستند که به حال خود رها شوند؛ اتفاقا فرزانگان باهوشی هستند که فقط باید درکشان کرد و فرصت رشد و بالندگی را متعهدترانه برای آنان فراهم کرد. بازگشت |