صفحه اصلي > یادداشت > پرچم‌های برافراشته بر بلندای صبر و مقاومت
پرچم‌های برافراشته بر بلندای صبر و مقاومتامروز, 08:29. نويسنده: monshi |
 در روزهایی که آسمان ایران، خاکستری از دود و آتش بود، ستارگانی از این سرزمین فروغی جاودانه یافتند؛ شهدای حمله ناجوانمردانه اسرائیل به خاک ایران. محمد جعفری/این حادثه، بار دیگر ورق‌های تاریخ را ورق زد تا نام‌هایی را در دل ملت جاودانه کند؛ نام‌هایی که در میان صدای آژیر و انفجار، نه با ترس، بلکه با شجاعت، پایداری و غیرت برخاستند و خون خود را فدای آرامش مردمشان کردند.حمله اسرائیل به ایران، صرف‌نظر از تحلیل‌های نظامی و سیاسی، در سطح انسانی و ملی، زخمی بر دل‌ها نشاند. اما در دل این زخم‌ها، شکوهی نیز نهفته بود: ایستادگی مردمی که سال‌هاست با تهدید خو گرفته‌اند و جوانانی که مرگ را نه پایان، که آغازی تازه می‌دانند. شهدای این حادثه، نه‌تنها قربانیان خشونت و جنون سیاسی نبودند، بلکه پرچم‌داران غیرت ملی، ایمان دینی و مقاومت تاریخی ملت ایران بودند.شهادت برای ملت ما، مفهومی فراتر از مرگ دارد. در فرهنگ ما، شهید نه‌تنها جان‌باخته‌ای مظلوم نیست، بلکه چراغ راه است؛ قطب‌نمایی در مسیر پرمخاطره استقلال، عزت و آزادی. شهدای اخیر نیز در همین امتداد تاریخی جای می‌گیرند؛ در کنار شهدای انقلاب، دفاع مقدس، ترورهای کور دهه شصت، شهدای مدافع حرم و شهدای امنیت. نام و یاد آن‌ها، نه در قاب عکس‌ها که در حافظه تاریخی ملت زنده خواهد ماند.نکته مهم اما، فراتر از عزاداری و سوگواری است. این حادثه، بار دیگر مسئولیت ما را یادآور شد؛ مسئولیت در برابر حقیقت، در برابر خون‌هایی که بر زمین ریخته شد و در برابر میراثی که آن‌ها برایمان گذاشتند. رسانه‌ها، نخبگان، مسئولان و مردم، همگی باید سهم خود را در حفظ این میراث ادا کنند.وظیفه ماست که صدای این مظلومیت را به گوش جهانیان برسانیم. نباید اجازه داد تصویر این شهدا تنها در چارچوب رسانه‌های داخلی باقی بماند. باید روایت ایرانیِ این حادثه، با قدرت، عزت و دقت، در سطح بین‌المللی منتشر شود؛ چرا که در جهان رسانه‌زده امروز، حقیقت اگر بازگو نشود، تحریف خواهد شد.از سوی دیگر، این حمله نشان داد که اسرائیل در استراتژی خود، نه به اصول اخلاقی پایبند است و نه قواعد بین‌الملل را به رسمیت می‌شناسد. هدف قرار دادن مناطق مسکونی، زیرساخت‌ها و مراکز غیرنظامی، نشان از بن‌بست سیاسی و عصبانیت از پایداری ملت ایران دارد. اما چه اشتباه بزرگی؛ گمان کردند که با ریختن خون، می‌توانند صدای یک ملت را خاموش کنند، در حالی که این خون‌ها، فریادهای تازه‌ای برپا می‌کنند.این روزها، در دل خانواده‌هایی که عزیز از دست داده‌اند، زخم‌هایی عمیق نشسته است. اما آنچه این زخم‌ها را التیام می‌بخشد، همراهی مردم، قدردانی جامعه و تداوم راه شهیدان است. باید در کنار خانواده شهدا ایستاد؛ نه‌تنها با کلام، بلکه با عمل. هر گامی در جهت ساختن، آگاه‌سازی و پیشرفت، ادامه راه شهداست.در نهایت، این یادداشت تنها قطره‌ای است در دریای اندوه و افتخار. اندوه از دست دادن عزیزانی که می‌توانستند در کنار ما باشند، و افتخار از اینکه چنین فرزندان دلیر و مؤمنی از دامن این ملت برخاسته‌اند. یادشان گرامی، راهشان پررهرو، و نامشان جاودانه باد. بازگشت |