پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

20 سالی است، آسمان دراقلیم خاورمیانه و ایران چندان روی خوش به زمین نشان نمی دهد، بارش ها به تناوب کمتر و کمتر می شود و گرد وخاک بخشی از این اقلیم را فرا گرفته، پدیده ای که نشست های منطقه ای و بین المللی کارشناسان تاکنون از آن نکاسته است.
پیامد خشکسالی یا کم بارشی و به دنبال آن پدیده گرد و خاک آن شده که آفت برجان درختان تنومند و مقاوم بلوط زاگرس بیفتد و هزاران درخت را نقش بر زمین کند، پدیده ای که زنگ خطر را برای محیط زیست انسانی ، گیاهی و جانوری به صدا درآورده است. دراین وضعیت تالاب ها یکی پس از دیگری تشنه آب و به خاک ترک خورده تبدیل می شوند، زاینده رود و رودهای دیگر می میرمند و زمین با نفس باد، خاک وریزگرد به آسمان پس می دهد، جایی برای تردید نیست که مایع حیات آرام آرام کمیاب می شود. میانگین بارش سالانه ایران 250 میلی متر آن هم در دوران ترسالی است لیکن دراین وضعیت که دریاچه ارومیه آخرین نفس های حیات خود را می زند باید حساب کار دستمان بیاید، ناخواسته گرفتار وضعیتی شده ایم که از مرز هشدار هم گذشته و بحران یا چالش درشکل های مختلف نمایان شده، پدیده ای که به گفته کارشناسان اگر زود نجنبیم شاید فرداهایی درکار نباشد.
درکتاب جغرافیا آموخته بودیم که کشورمان در منطقه خشک و نیمه خشک زمین