پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

عضو هیات علمی مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور گفت: توسعه نژادی در بخش گاو شیری تنها با تکیه بر بهره‌وری و افزایش راندمان و بدون در نظر گرفتن ظرفیت‌های اکولوژیک کشور، نمی‌تواند مسیر درستی برای آینده دامپروری باشد.
"مهدی بهرامی" با تاکید بر اهمیت انتخاب نژادهای متناسب با شرایط ایران اظهار کرد: در سال‌های اخیر تأکید بر بهره‌وری صرف، منجر به گسترش نژادهای پربازده وارداتی شده و نژادهایی که اگرچه در بعد کمی توان بالایی دارند، اما نیازمند واردات مستمر مواد خوراکی، تجهیزات و حتی مواد ژنتیکی هستند.وی اضافه کرد: این روند به تدریج زمینه حذف نژادهای بومی کشور را فراهم کرده و پیامدهای منفی متعددی از جمله کاهش درآمد روستاییان، افزایش بیکاری، مهاجرت و مشکلات اجتماعی را در پی خواهد داشت.
ضرورت توجه به شرایط اکولوژیکی کشور در توسعه نژادهای گاو شیری
بهرامی بیان کرد: نژادهای بومی ایران به دلیل سازگاری طولانی‌مدت با شرایط اقلیمی، منابع آبی و خاکی و همچنین نهاده‌های بومی، از ظرفیت بالایی برای توسعه پایدار برخوردارند، گرچه این نژادها از نظر کمی شاید با نژادهای اصلاح‌شده خارجی قابل رقابت نباشند، اما از نظر کیفی، مقاومت در برابر بیماری‌ها و صرفه‌جویی در مصرف نهاده‌ها می‌توانند نقش مؤثری در تأمین امنیت غذایی کشور ایفا کنند.عضو هیات علمی مؤسسه تحقیقات علوم دامی کشور همچنین بر نقش سیاست‌گذاری کلان در این حوزه تأکید کرد و یادآور شد: کلید رشد و توسعه دامپروری ایران در گرو تصمیم‌گیری صحیح مدیران و سیاست‌گذاران است به گونه ای که جهت‌دهی و هدفمند کردن یارانه‌ها، اصلاح نظام قیمت‌گذاری محصولات دامی با در نظر گرفتن کیفیت و کمیت، و نیز توجه به شرایط اکولوژیکی کشور می‌تواند به رشد پایدار این بخش کمک کند.
ضرورت توجه به شرایط اکولوژیکی کشور در توسعه نژادهای گاو شیری
وی گفت : چنانچه تمرکز فقط بر افزایش تولید و واردات نهاده‌ها باشد، یقینا در بلندمدت خسارات جبران‌ناپذیری به منابع طبیعی، تنوع ژنتیکی و حتی اقتصاد روستایی وارد خواهد شد؛ و بالاعکس اگر برنامه‌ها بر اساس ظرفیت‌های داخلی و با حفظ و تقویت نژادهای بومی طراحی شود، می‌توان به توسعه‌ای پایدار و همسو با شرایط اقلیمی کشور دست یافت.بهرامی خاطرنشان کرد: حفظ نژادهای بومی و تقویت جایگاه آن‌ها در کنار استفاده هوشمندانه از نژادهای وارداتی، تنها راهکار علمی و منطقی برای توازن میان بهره‌وری و پایداری در دامپروری کشور است.