پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

در شهریار، جایی که نفس صبح با خاطرات به هم می‌آمیزد، تصویر مردی آرام و استوار بر خاک می‌درخشد؛ اسرافیل شیخی سیف‌الدین، پسر سعداله، متولد پنجمین ماه شهریورِ ۱۳۴۴، با کمربند مشکی و قلبی به وسعت آسمان‌های کردستان.
کنار گلزار شهدای کرشته و عباس‌آباد، نام او بی‌صدا اما پرشکوه تکرار می‌شود؛ پاسداری که پروازش بوی عطر تکواندو و مردانگی را در کوچه‌های شهر پخش کرد. مربی دان چهار، استاد پومسه و معلم اخلاق که سال‌ها فرماندهی مقاومت را بر دوش کشید و ده‌ها جوان را بر مدار عشق و ادب پرورش داد. اسرافیل نه فقط ناگهان در عملیات اطلاعاتی برون‌مرزی پاوه آسمانی شد، که هنوز نگاهش لابه‌لای لبخند شاگردان و اشک دختر خردسالش موج می‌زند… او معلمی بود که بیش از تکواندو، درس انسان بودن را در میدان زندگی آموخت؛ رفت اما رد نفسش، هنوز میان روزهای داغ شهریار و شب‌های خنک کردستان، جا مانده است؛ اسرافیل شیخی، عاشقی که آسمان را تمرین کرد و مرزها را بلندتر از همه، پرید…