پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

سید نجم‌الدین با پای برهنه مسیر طولانی را پیمود تا به مجلس روضه برسد و زیر آفتاب عاشورا ایستاد و روضه‌ای جانسوز خواند. وقتی حاکم طالقان پس از ده روز برگزاری مراسم خواست از او قدردانی کند، سید هدیه‌ای ساده طلب کرد که نه برای خودش، بلکه برای خوشحالی و خدمت به مردم روستایش بود.
به گفته قدیمی‌های گلیرد، در روزگار محمدعلی قاجار، حاکم طالقان در ماه محرم مجلسی برپا می‌کند و چندین روحانی را برای روضه‌خوانی دعوت می‌کند. اما هیچ‌کدام نمی‌توانند دل او را بلرزانند. اطرافیان، نام «سید نجم‌الدین» را پیشنهاد می‌دهند روحانی ساده‌زیست و مردمی که آوازه‌اش در میان روستاییان پیچیده بود.
اسب می‌فرستند دنبال او. اما سید می‌گوید: اگر قرار است به نام امام حسین(ع) قدم بردارم، باید پیاده بروم و چنین می‌کند مسیر طولانی را با پای برهنه دل می‌سپارد تا به مجلس برسد.
وقتی به محل روضه می‌رسد، او را به زیر سایبانی که با زحمت برپا کرده بودند دعوت می‌کنند. سید اما زیر آفتاب می‌ایستد و پاسخ می‌دهد: جدم حسین(ع) در ظهر عاشورا زیر آفتاب شمشیر خورد و تشنه جان داد. من چگونه در سایه بنشینم و فقط از او سخن بگویم؟همین اخلاص، دل حاکم را می‌لرزاند. همه روحانیون دیگر کنار گذاشته می‌شوند و ده روز تمام، تنها سید نجم‌الدین برای مردم روضه می‌خواند.
سپاسگزاری که به حمام انجامید
پایان دهه اول محرم، حاکم طالقان به نشانه قدردانی قصد می‌کند هدیه‌ای به سید نجم‌الدین تقدیم کند. اما او نمی‌پذیرد و می‌گوید: اگر می‌خواهید کاری کنید، برای مردم روستای ما حمام بسازید.
به همین خواسته حمام گِلیرد ساخته می‌شود بنایی که نه تنها نیاز اهالی را برطرف کرد، بلکه به نمادی از پیوند ایمان و خدمت اجتماعی بدل شد.
سال‌ها بعد، نوه این خاندان، آیت‌الله سید محمود طالقانی، همان نگاه خدمت‌محور را ادامه داد. او به بازسازی همین حمام همت گماشت و همراه آن، اقداماتی چون لوله‌کشی آب، ساخت مسجد، مدرسه و ایجاد امکانات تازه برای مردم زادگاهش را پیگیری کرد.
اگر امروز در کوچه‌های گِلیرد قدم بزنید، بناهایی چون مسجد و حمام قدیمی تنها آثار عمرانی نیستند آن‌ها نشانه‌هایی از یک سنت خانوادگی‌اند سنتی که از سید نجم‌الدینِ روضه‌خوانِ عاشورا آغاز شد، با سید ابوالحسنِ مجتهد ساعت‌ساز تداوم یافت و در اندیشه و عمل آیت‌الله طالقانی به اوج رسید.
ماجرای حمام گِلیرد بیش از یک خاطره تاریخی است. این روایت نشان می‌دهد چگونه اخلاص در خدمت امام حسین(ع)، می‌تواند به ساختن یک بنا برای رفاه مردم منجر شود و چگونه این نگاه، نسل به نسل منتقل شده تا امروز به الهام‌بخش حرکت‌های مردمی بدل گردد.