پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

در دل رشته‌کوه‌های البرز، جایی که ابرها بر شانه کوه‌ها می‌نشینند و رودها بی‌وقفه از دل دره‌ها می‌گذرند، شهری آرام اما پرظرفیت قرار دارد؛ طالقان. این شهر و بیش از ۷۰ روستای اطراف آن، نه تنها در گرمای خشکسالی‌های سراسری کشور همچنان از منابع آبی سرشار بهره‌مندند، بلکه آب شرب میلیون‌ها نفر در تهران، کرج و قزوین نیز از اینجا تامین می‌شود. همین ویژگی حیاتی، طالقان را از یک شهر کوهستانی به منطقه‌ای استراتژیک بدل کرده است.
سپیدار نیوز- مجید طاهر خانی/ اما در نگاه تازه‌ای که این روزها بر مدیریت شهری و استانی سایه انداخته، طالقان قرار است تنها منبعی برای آب نباشد. در نشست اخیر توسعه‌ای با حضور علی صفری، معاون عمرانی استانداری البرز، طرحی با عنوان «هر روستا یک بوم‌گردی» رونمایی شد؛ طرحی که قرار است طالقان را به برند گردشگری ایران تبدیل کند.صفری در این نشست با نگاهی راهبردی سخن گفت: «گردشگری پایدار موتور محرک اقتصاد شهرهاست. اگر مدیریت هوشمندانه شکل گیرد، طالقان می‌تواند جایگاهی ملی و حتی فراملی پیدا کند.» او در حالی بر این نکته تأکید داشت که تجربه‌های مشابه در کشور نشان داده‌اند فاصله میان شعار و عمل، اگر پر نشود، می‌تواند حتی به تخریب محیط‌زیست و هویت محلی بینجامد.
*طبیعتی که هنوز زنده است*
طالقان تنها یک نام روی نقشه نیست. کافی است صبح زود در یکی از روستاهایش قدم بزنید؛ نسیم خنک از میان درختان گردو عبور می‌کند، صدای زنگوله گوسفندان در دوردست به گوش می‌رسد و رودخانه‌ای که از دل کوه پایین می‌آید، موسیقی زلال خودش را می‌نوازد. در اینجا، کوه و دشت در کنار هم چشم‌اندازی می‌سازند که هر گردشگر خارجی می‌تواند آن را به‌عنوان تصویری از «ایران دیگر» با خود ببرد؛ ایرانِ سبز، ایرانِ آرام.همین طبیعت بکر است که طالقان را شایسته می‌کند تا به قطب بوم‌گردی بدل شود. هر روستا می‌تواند خانه‌ای روستایی را به اقامتگاهی تبدیل کند؛ جایی که مسافر نه تنها در آن می‌خوابد، بلکه زندگی محلی را لمس می‌کند، نان تنوری می‌خورد و در مراسم بومی شرکت می‌کند.
*چالش‌ها و امیدها*
با این حال، مسیر پیش‌رو ساده نیست. صفری در نشست اخیر بر ضرورت ساماندهی ساخت‌وسازهای بی‌ضابطه، مدیریت پسماند و تقویت زیرساخت‌ها تأکید کرد. او حتی جاده چالوس را—که سال‌هاست بیشتر یک مسیر ترانزیتی برای عبور خودروهاست—به‌عنوان محوری گردشگری توصیف کرد که می‌تواند با اصلاحات جدی به یکی از زیباترین جاده‌های جهان بدل شود.اما پرسش کلیدی اینجاست: آیا این تصمیم‌ها به مرحله اجرا خواهند رسید یا همچون بسیاری از طرح‌های توسعه‌ای، در بایگانی ادارات باقی می‌مانند؟ تجربه نشان داده است که پروژه‌های بزرگ در حوزه گردشگری، اگر بدون مشارکت واقعی مردم محلی و بدون در نظر گرفتن ظرفیت زیست‌محیطی اجرا شوند، بیشتر به بار منفی می‌انجامند تا دستاوردی که پایدار باشد.در مراسم معارفه شهردار جدید طالقان نیز، صفری بار دیگر از «هم‌افزایی» و «تعامل دستگاه‌ها» سخن گفت. واژه‌هایی که در ادبیات رسمی بارها شنیده‌ایم، اما برای مردم محلی تنها زمانی معنا پیدا می‌کنند که نتیجه‌اش را در زندگی روزمره ببینند: جاده‌ای ایمن‌تر، روستایی با امکانات گردشگری واقعی، اشتغال پایدار برای جوانان و بازگشت خانواده‌هایی که سال‌ها پیش به شهرهای بزرگ مهاجرت کرده‌اند.
*طالقان در نقطه عطف*
اکنون طالقان در نقطه‌ای حساس ایستاده است. می‌تواند با بهره‌گیری درست از طرح «هر روستا یک بوم‌گردی»، به الگویی از توسعه پایدار بدل شود؛ یا با مدیریت نادرست، طبیعت و هویت خود را قربانی نگاه صرفاً اقتصادی کند. اگر آنچه صفری «گردشگری پایدار» می‌نامد، جدی گرفته شود، طالقان نه تنها برند گردشگری ایران، که تصویری نو از رابطه انسان و طبیعت در این سرزمین خواهد بود.