پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

نابينايان مثل همه ما شهروند اين مرز و بومند، آن ها به خاطر محروميت از قدرت بصري و بينايي، اقتدار و توانايي را در قواي ديگر متمركز كرده و در مواردي خدمات و توانمندي هاي چشمگير آنها ضعف نداشتن بينايي را پوشانده است.
نابينايان اگر چه امروز براي رفتن و پيمودن و عرض اندام از بينايي ظاهري محرومند اما چشم دل آنها به روي بسياري از موانع ناپيدا، ناآشكار و مكدر، باز و افق ديد آنها تا بي نهايت در حركت است. نابينايان فارغ از تاريكي و روشني شب و روز، ذهن فعال و خلاق خود را هميشه به روشنايي مي سپارند و از درون آن مهرباني و عطوفت مي پراكنند. نابينايان چشم دل مي گشايند و فارغ از تزوير و تظاهر و ترديد، بي درنگ آنچه را فروخورده اند بر زبان جاري مي سازند. روز عصاي سفيد به همه ما نهيب مي زند و اين پرسش را در سكوت فرياد مي كند كه براي بهره مندي از آنچه داريم و آنها را نصيبي نيست، چه كرده ايم؟ چه ميزان از امكانات، خدمات، قابليت ها و استعدادهاي خدمات رساني شهر براي آنها مناسب سازي شده است؟ ضوابط و قواعد شهرسازي براي رفت و آمد معلولان خاصه نابينايان تا چه ميزان فراهم و مهيا است؟روز عصاي سفيد به همه هشدار مي دهد، آن زمان كه بدانيم كمتر از 10 درصد جمعيت شهر كرج دچار تنبلي چشم و شمار قابل توجهي از جمعيت اين شهر مستعد بهره مندي از آب مرواريد هستند. همان عارضه اي كه شايع ترين علت كوري در دنيا اعلام شده است، و شايسته است مطلع شويم كه منشأ ۱۰ درصد از نابينايي ها در كشور رعايت نكردن اصول ايمني در محيط كار است. روز عصاي سفيد و بازخواني مسائل و مشكلات نابينايان از همه انسانها مي پرسد: آيا قدر و ارزش آنچه را كه ديگران از آن بي بهره اند، مي دانيم؟ آيا در خلوت خويش پذيرفته ايم امروز كه از داشته ها سرمست خودخواهي هستيم، چشماني داشته ايم، اما براي نديدن.