پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

شهید علیرض محمودی پارسا - در دل شب‌های دعا و آرزو، بعضی وصیت‌ها آسمانی‌تر از همه کلمات می‌شوند. «اگر من لیاقت شهادت داشتم، خانواده‌ام را به حضور امام ببرید… خودم همیشه حسرت دیدار ایشان به دلم ماند، لااقل خانواده‌ام را ببرید تا سلامم را برسانند.»
این جمله، ترجمان دلی است که همه زندگی‌اش را وقف پیمان با ولایت کرد، حتی تا واپسین لحظه‌ها. وصیت دیگرش، آرام گرفتن در کنار یاران شهید بود: «پیکرم را در مزار شهدای کرج، امامزاده محمد(ع)، به خاک بسپارید». سرانجام، خاک قدمگاه شهدا منزل آخر او شد، جایی میان نور و یاد جاودان رزمندگان راه حق. چنین درخواست صادقانه‌ای، تصویری روشن است از بندگی و عشق به راه شهدا. آرزویش رفتن بود، اما وصیت کرد تا بازماندگانش، حتی برای یک لحظه، میهمان بیت رهبری و مُحرم عهد با امام باشند.