پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

در هوای روشنِ البرز، جایی میان وله و خاطره‌های بستان، اسماعیل آژیر با صدای آرامِ ایمان راهی شد؛ پسر قربان، بیست ساله‌ای با رویاهایی بزرگ‌تر از خاک و پرغرورتر از هیچ. آیه‌های وصیت‌نامه‌اش، مثل گل‌های وحشی، هر صبح حوالی گلزار شهدای وله می‌شکفد و طنین صدای او را در نبردهای زمین نگه می‌دارد.
در کلمات ساده و صمیمی اسماعیل، امید به فتح بیت‌المقدس جاری بود و هر واژه، گلوله‌ای بود بر تاریکیِ تردید. او برای حراست از حقیقت برخاست، برای دلداری پدر و مادر، و برای آنکه یادآور شود: «ملتی که شهادت خوشبختی اوست، شکست نمی‌خورد.»نام اسماعیل آژیر، چون اذانی بلند در سپیده‌دم، در قلب البرز و بستان موج می‌زند؛ قرار او پیمودن راه روشن عاشورا بود، با یاد برادران، با عاشقانه‌ای برای امام و تنها امیدش به طلوع فتح… و اکنون، طنین نفس‌هایش، زمین را به پیمان وفاداری دعوت می‌کند.