پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

ماهنامه فرهنگی و اقتصادی 'پژواک البرز' روز چهارشنبه در آخرین شماره خود در گزارشی به قلم 'ایلیا بیک ' نوشت: تجاوز به حریم پیاده روهای شهر؛ تجارت جای مردم را تنگ کرده است.
مرز آزادی مردم، تا حریم آرامش اطرفیان است
در ماهنامه پژواک البرز آمده است: قصه های شهر من قصه ای پابرجاست. تعرض به پیاده رو به شکل های مختلف سر دراز دارد و جمله ها و واژه های بسیاری گفته شده است و گوشهای شنوای اندکی آن را شنیده است. اما هیچ تغییری در شکل آن صورت نگرفته است. خسته از یک روز کاری شلوغ در محل کار ذوق را برای رسیدن به خانه بیشتر کرده است. به محله شلوغ خود که می رسم دغدغه بزرگ هر روزه ام آرام آرام پررنگ شده و تمام فکرم را احاطه می کند و آن چیزی نیست جز محلی مناسب برای پارک خودرو. بعد از مدتی گشت زنی بالاخره جایی خالی از وانت های بی شمار میوه فروشی که حاشیه خیابان را رسما به بازار روز تبدیل کرده اند و از فروشندگانش بارها شنیده ام که افتخار یکی از همکارانشان این است که بیش از ده سال است به طور غیر مجاز در این محل ایستاده و با وانت خود میوه می فروشد و چندین بار هم ماشین او به پارکینگ انتقال یافته است اما فشار زندگی چاره ای برای او نگذاشته است که اگر چاره ای هم باشد آن به عهده مسئولین ذیربط است که حداقل راهی برای ترافیک آن منطقه که به دلیل وجود همین خودروهای فروشندگان سیار می باشد پیدا نمایند. بعد از پارک خودرو به سمت خیابان و کوچه خود به راه افتادم. خیابان عدل کرج تنها یک خیابان نیست. بلکه به دلیل ازدحام بالای ساکنین و ساخت آپارتمانهای بی شماری که تمامی آنها نیز غیر مجاز و اصولی ساخته شده است جمعیت بالایی را در خود جای داده است. به طوری که تنها خیابان این منطقه عملا به یک بازار بزرگ تبدیل شده است که از مناطق اطراف نیز بازدید کننده داشته و البته مشتری را به سمت خود جذب می نماید. به همین دلیل مشاغل کاذب بسیاری در این خیابان شکل گرفته است. به خیابان عدل که وارد شدم و ا نبوه جمعیت را در پیاده رو دیدم. تازه دریافتم که باید نفسم را چاق کنم تا بتوانم در این میدان که هیچ دست کمی از مبارزه ای جانانه در رینگ ندارد دوام آورده و خود را به خانه برسانم. بسیاری از مشاغل و محصولاتی که در این خیابان وجود دارد بی شک به واسطه نیاز ساکنین این منطقه فراهم شده است و به همین خاطر نیز فروشندگان پیاده رویی از فروش شبانه خود بسیار راضی هستند، گرچه شا ید رهگذران نیز از این معامله رضایت خاطر داشته باشند اما این رضایت باعث نمی شود تا چهره زشت و زننده پیاده روهای شهرمان را فراموش کنیم. آرام آرام از میان مردم می گذشتم. لحظه ای می ایستادم تا رهگذر رو به رویی از گذرگاه نیم متری میان ویترین مغازه و بساط هر چه باد یک فروشنده پیاده رویی گذر کند و بعد از آن من عبور کنم. نوبت به من رسید و گذشتم. هنوز چند متری از بساط قبلی نگذشته بود که مردم را در پیاده رو در صف دیدم و غیر از آن صف جای دیگری را برای عبور نیافتم. کمی صبر کردم و بر روی نوک پا بلند شدم تا شاید ببینم این تجمع برای چیست. بعد از تقلای بسیار توانستم ببینم که خیار فروشی آتش به مال خود زده است که خیار را کیلویی هزار تومان می فروشد و دیگر از آن فضای نیم متری برای گذر عابران خبری نبود. از این وضع در هم خسته شده و به سمت خیابان رفتم و پیاده رویی که هیچ شباهتی به پیاده رو ندارد را برای کسب و کار و تجارت رها کردم تا شاید از خیابان زودتر به خانه برسم.
از آنجایی که محصولات ارائه شده در پیاده روها کالایی است که گویی با تحقیق روی علایق مردم فراهم شده است حس کنجکاوی ام تحریک شد و سعی کردم تا با چند نفر از فروشندگان پیرامون این مسئله صحبت کنم. بعد از پرس و جو متوجه شدم که درصد بالایی از این فروشندگان پیاده رویی از آشناهای مغازه داری هستند که روبروی آن در پیاده رو بساط می کنند و ارتباطی یا مالی و یا نسبی بین مغازه دارها و فروشندگان پیاده رویی وجود دارد. از روی نام پیاده رو پیداست، محلی است برای عبور عابران پیاده و شاید همین امر موجب شده است که خیلی به آن رسیدگی نشود. چرا که مسئولان شهرما هیچ کدامشان زمان بسیاری را برای نظارت و حتی قدم زدن بر روی سنگ فرش پیاده روها که امروز زیر محصولات متنوع چیده شده بر روی آن دیگر گم است و پنهان نمی گذارند. در خیابان هم غوغایی به پاست. وقتی فروشندگان اعتنایی به پیاده رو که محل عابران پیاده است نمی گذارند توقعی نیست که در خیابان اصول شهروندی را رعایت کنند. تقریبا سر هر کوچه از خیابان اصلی یک وانت، نیسان و حتی خاور پخش مواد غذایی به صورت دوبله ایستاده است و متاسفانه خریداران آن نیز دلیلی دیگر گشته است بر وجود ترافیک هر شب و روز این خیابان محروم مانده از رسیدگی. نکته مهم این است که در شهرهای بزرگ کشور ما چون اصول معماری و شهرسازی از سوی مدیران و مسئولان مرتبط با امر به طور دقیق و کامل رعایت نمی شود، بسیاری از پیاده روها از «عرض مفید» بی بهره هستند و آن اندک راهی که به عنوان پیاده رو، که گاهی هم عرض یک آدم آن هم از پهلو می باشد به چشم می خورد نیز توسط مغازه داران و یا یکی از آشنای آنان در قالب فروشنده پیاده رویی بلعیده شده است. به گونه ای که گاه رهگذران برای ادامه مسیر مجبورند به داخل خیابان رفته که این رفت و آمد همیشه با سمفونی بوق و داد و فریاد رانندگان همراه است.
از دیگر پیامدهای ناخوشایند محدود کردن فضای پیاده روها، آزار رساندن به افراد پیر، معلولان یا خردسالان نوپا است. این گروه از افراد برای حرکت نیازمند مسیری هموار با کمترین تغییر مسیر هستند. ولی وقتی فضای حرکتی پیاده رو محدود می شود، این نوع افراد دچار مشکل می شوند. این مشکلات وقتی بیشتر می شود که پیاده رو مورد نظر شلوغ باشد و افراد برای حرکت با محدودیت های حرکتی بیشتری نیز مواجه شوند. بر اساس قانون، رفع خطر از بناها، دیوارهای شکسته و خطرناک واقع در معابر عمومی و کوچه ها و اماکن و دالان های عمومی و خصوصی، پر کردن و پوشاندن چاه و چاله در معابر و جلوگیری از گذاشتن هر نوع اشیاء در بالکن و ایوان های مشرف که باعث زحمت و خسارت ساکنان شهر باشد، از وظایف شهرداری است. حقیقت این است که شهرداری ها در زمینه رفع سد معبر توسط مغازه داران کوتاهی می کنند و حتی اگر ماموران شهرداری به اصرار شهروندان و پیگیری های مکرر مغازه ای را به دلیل رعایت نکردن قانون تعطیل نمایند این تطعیلی مدت زیادی طول نخواهد کشید و در فاصله ای کوتاه دوباره قانون شکنی رایج خود را از سر خواهند گرفت. هر چند تصویب قانون های بعضاً سخت گیرانه توسط بخش های اجرایی از اهمیت بالایی برخوردار است اما مشکل کار در مسائل روانشناختی و عمومی جامعه پنهان شده است. برای حل شدن مشکل سد معبر عموم جامع باید بدانند که مرز آزادی مردم، حریم آرامش اطرافیان است. باید موضوع خودخواهی و خود محوری در جامعه کاهش یابد و افراد به سمت قانون مداری سوق یابند. در پایان این مقال گفتنی است که باید قانون گرایی و متعاقب آن قانون مداری در کشور تبلیغ شود و برای آنان که قانون گرا هستند ابزارهای تشویقی در نظر گرفته شود. در مورد مغازه دارهایی که هیچ مزاحتی برای عابران نداشته و پیاده رو را انباری مغازه خود در نظر نگرفته اند می توان با کسر درصدی از مالیات و یا اشکال مختلف دیگر مورد تشویق قرار داد.