پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

در لابه لای مطالبی که شهروندان کرجی در شبکه اجتماعی اینستاگرام به اشتراک گذاشته اند، پستی که دلالت بر گردهمایی جمعی از دانش آموزان مدرسه سوم شعبان پس از 40 سال داشت، توجه مان را جلب کرد که شایسته است این اقدام متفاوت در معرض نگاه شما مخاطبان گرامی نیز قرار بگیرد.
بعد از شکل گرفتن گروه بچه های مدرسه سوم شعبان در فضای مجازی فکر دیدن همکلاسی ها به طور مداوم تو گروه تکرار می شد و به هر بهانه ای دل ها قنج می زد برای ملاقات همگی تا اینکه خلاصه به همت رضایی، سلطان محمدی، دکتر رضایی و چند تا از دوستان دیگه و همچنین موافقت مدیر وقت مدرسه و بابای مدرسه قرار شد این گردهمایی روز جمعه ۹۶/۷/۲۷ اتفاق افتد و به لطف و هماهنگی دکتر رضایی در این گرد همایی پذیرایی مفصلی هم صورت گرفت. شاید یاد آوری بعضی خاطرات از طرف دوستان برای لحظاتی خنده را به لبهای یاران قدیمی نشاند اما تصاویر همکلاسی ها و همبازی های قدیمی که جان خود را برای آسایش امروز ما فدا کردن، ضمن ایراد فاتحه نثار روح پرفتوح این عزیزان برای دقایقی همه را به بهت و حیرت از این همه فداکاری جوانانی واداشت که عزت را بر لذت مقدم شمردند و به معبود پیوستند. و شاید همان عزت نفس آن نسل بود که باعث شد تا یکی از این عزیزان که با یادگاری باقی مانده دوران جنگ درگیر است در حرکتی خاشعانه پای معلم خود را بوسید و برای دقایقی اشک بر چشم دوستان جاری ساخت و فضا را روحانی کرد. نمی دانم شاید جناب سعیدنیا دبیر عربی که با حضور گرم خود ما را خوشحال کرد درست می گفت: برای معلم افتخاری بالاتر از این نیست که موفقیت دانش آموزانش را در سنین بالاتر بببند. و من از آن روز به بعد سخت تحت تاثیر این فکرم که راستی چرا "رفیق قدیمیش خوبه"