پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

بیستم یکم ماه مبارک رمضان، روزی که زمین و آسمان همچون روز شهادت اباعبدالله الحسین گریست، زمین وزنه عدالتش را از دست داد و آسمانیان بر شقی ترین مردم روی زمین لعن می فرستند.
خورشید فروزان حیات امام علی علیه السلام، در افق روز نوزدهم رمضان سال چهلم هجری در آسمان شهر کوفه به خون نشست و شمشیر مسموم نفاق و کین، فرق انسان عدالت گستری را شکافت که برترین خلق پس از رسول خدا صلی الله علیه و آله بود... آن حضرت در شب بیست‏ یکم ماه مبارک رمضان سال چهل هجری با شمشیر به شهادت رسید. عبدالرحمن بن ملجم مرادی شقی‏ترین امت آخر زمان - لعنهٔ الله علیه - در مسجد کوفه او را ضربت زد، بدین قرار که آن حضرت در شب نوزدهم به مسجد رفت و مردم را برای نماز صبح بیدار ‏کرد و ابن ملجم ملعون از آغاز شب در کمین حضرتش بود، چون حضرت در مسجد عبورش به او افتاد او که مطلب خود را پنهان می‏داشت و از روی نیرنگ خود را به خواب زده بود ناگهان از جای جست و در نماز ضربتی با