پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

قلم در دست گرفتن و نوشتن، بازتاب ذهنی است که جهان را در خود به چالش می کشد، هستی را، خدا را، آدم ها و عاطفه را ...
قلم به دست گرفتن و ثبت آنچه در ذهن به جریان و جوشش است، عرق ریزان روح است(1) و چنان روح آدمی را تکیده و خسته می کند که باز یافتنش نیازمند ساعت ها اندیشیدن است. روح برای فربه شدن می اندیشد و نوشتن طریقی است تا از آنچه که در روان آدمی تلمبار شده، بکاهد و سبکش گرداند. قلم یک جسم بی جان از تن درختان زنده نیست؛ موجودی است که صدای نفس هایش گاه تا سال ها و قرن ها به جا می ماند و طنین جدایی اش از ذهن و ساییده شدنش بر اوراق دفاتر، همواره در لوح زمان به جا می ماند. آنچه می نگاریم و آنچه به دست می گیریم تا تراوش اندیشه مان را به جهان پیرامون عرضه کنیم، اثری، قلمی است که سوگند خداوند به آن، حرمت و عظمتش را ضمانت کرده است. ما قلم به دست می گیریم و می نگاریم؛ از خیالات، حقایق، دانش ها، تجربه ها، آرزوها... و شاید ندانیم برکت جوهرین قلم، چنان در عنصر زمان جاری می شود که روح مان همواره به آن متصل خواهد بود و در مقابل این برکت، پیوسته مقید و پاسخگو خواهیم بود. اما چقدر به حرمت قلم های در دست مان اندیشیده ایم؟ به راستی چقدر به رعایت جانب انصاف کمک کرده ایم؟ قلم، ابزار اندیشه است؛ چه اندازه آن را برای انتشار اندیشه هایی که به تقویت روح ایمان و اتصال به سرچشمه حقیقت می انجامد، به گردش در آورده ایم؟ حال آنکه حضرت حق، در کتابی به این ابزار ظریف اما اثرگذار سوگند یاد می کند که سرچشمه زیبایی ها و حقایق است و آدمی را به ذاتی پیوند می دهد که او را بزرگ، اندیشمند و گرانقدر آفریده. قلم، ابزار بزرگی است برای صاحبان اندیشه تا بدانند نعمتی چنان عظیم و قدرتمند در اختیار دارند که جز برای آگاه کردن مجاز به چرخش نیست؛ نگارشی درست یا غلط، خوب یا بد، زشت یا زیبا فرقی نمی کند: نیت که پاک شد و اراده ای که صادقانه برای خوبی عزم شد را خداوند هدایت خواهد کرد... به حرمت این روز و برکت سوگند پروردگار بر قلم، امید که دستان مان برای نگاشتن در مداری جز حقیقت نگردد؛ آمین
(1) سخن فاکنر راجع به نویسندگی