پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

طالقانی ها که در اوج قله های سر به فلک کشیده البرز جنوبی بیشتر زمستان ها گرفتار برف و یخ زدگی جاده می شوند و در بهار و تابستان هم اسیر ترافیک و اگر کسی هم بیمار یا دچار حادثه ای شود مددکاری حاذقی در محل نیست با این وضعیت امید به بلدوزرهایی بسته اند که خود در نیمه راه گرفتار شده اند.
در سال ۱۳۶۹ پروژه احداث جاده نوبنياد طالقان - هشتگرد آغاز شد. مردم طالقان انتظار داشتند اين جاده در سال ۱۳۷۰ به بهره برداري برسد، اما افتتاح اين پروژه تا الان به تعويق افتاد. اكنون با گذشت 29 سال از زمان آغاز پروژه، هنوز اين جاده به بهره برداري نرسيده است. در سال 87 بود که با جدیت مسوولان با آوردن تعدادی ماشین های راهداری به این مسیر کوهستانی، بارقه امید در دل طالقانی ها کاشتند و برای گشایش جاده جدید در کمترین زمان وعده ها دادند، حتی پا را از این هم فراتر گذاشتند و احداث جاده سبز بین طالقان - تنکابن در شمال کشور را به این مردم قله نشین نوید دادند. در شهریور ماه سال ۸۵ سد عظیم طالقان ، با حضور رئیس جمهور وقت افتتاح گردید و ایشان در مراسم افتتاحیه وعده دادند که طالقان تبدیل به منطقه گردشگری خواهد گردید. در حالی که قرار بود هم زمان با افتتاح این سد راه 33 کیلومتری هشتگرد به طالقان ، که مسافت 150 کیلومتری تهران-طالقان را کوتاه می نماید، نیز افتتاح گردد و منطقه را از بن بست خارج نماید اما این اتفاق رخ نداد و با افتتاح سد سیل گردشگران جهت دیدن جاذبه های گردشگری طالقان که با افتتاح سد بر زبان ها افتاده بود به راه افتاد. این سد عظیم ظرف 4 سال ساخته و به بهره برداری رسیده اما راه هشتگرد به طالقان پس از 29 سال به بهره برداری نرسیده است و راه پایین طالقان پس از سالها ناامن و خاکی است و با وجود افتتاح سد مسیر پایین طالقان طولانی تر هم شده است و راه بالا طالقان هم همچنان خاکی و صعب العبور است. سوال منطقی مردم طالقان از مسئولین امر این است که آیا با بهره برداری و استفاده از مواهب سد طالقان (به عنوان چهارمین منبع تأمین آب تهران و همچنین البرز ) مردم طالقان نباید از موهبت یک راه مطمئن برخوردار گردند؟ این آب و هوا و طبیعت زیبا آن هم در نبود یک جاده مناسب و امکانات بهداشتی درمانی، کار دست طالقانی ها داده و سبب شده تا فراریان از دود و دم تهران و کرج به آنجا پناه بیاورند که البته رفت و آمد هم برای میهمان و هم میزبان به این آسانی نیست. سال ها یکی پس از دیگری می گذرد و طالقانی ها و گردشگران همچنان با خطرهای جاده طولانی و قدیمی دست و پنجه نرم می کنند، جاده ای که در روزهای تعطیل نه تنها مفر نیست بلکه ترافیکش از غل و زنجیر هم بدتر است. و کشش این بار ترافیک را ندارد .
کندی پروژه بعد از 3 دهه
16 سال بعد از کلنگ زنی پروژه تونلی که در فاصله 800 متری گسل طالقان قرار دارد که علاوه بر رانش های موجود و سستی خاک بر نا ایمن بودن مسیر می افزاید. تا کنون 85 میلیارد هزینه این جاده شده است و برای بهره برداری از این جاده با احتساب نقشه قبلی 120 میلیارد دیگر هم نیاز است، و این سئوال پیش می اید که واقعا این پروزه بعد از این همه سال چند درصد پیشرفت داشته است !! اگر پروژه ها طبق برنامه زمانبندی شده اجرا شوند با همان تخصیص اعتبار اولیه تمام پروژه ها تکمیل می شوند اما پروژه ها نیمه تمام رها می شوند و با گذشت زمان اعتبار بیشتری برای تکمیل پروژه ها نیاز است که این به معنای هدر رفت منابع و اعتبارات جذب شده است ، امید است با بازدید وزیر راه و شهرسازی و جدیت استاندار محترم البرز وعده افتتاح پروزه تا پایان سال 98 محقق شود ان شالله.
مهدی آهنگری کارشناس ارشد مدیریت استراتژیک