پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

آن روز که نسیم نور زمین را از عطرمیلاد تو آکند و فرشتگان بال در بال مقدم منوّرت را گلباران کردند.
زری اسفندفر/آسمان آیینه بندان عشق بود و زمین زیر چترخورشیدی درانتظار به آغوش کشیدن مردی از تبار محمد صلی الله علیه و آله وسلم بی قرار و پرتپش شده بود. آن روزِ تاریخی، مدینه موّاج از شفافی عشق بود و سرانجام آسمان نور افشانی شد. لحظه ها بر قدوم تو سجده گذاشتند. و ثانیه ها عطشناک تا اوج آسمان فواره کشیدند. میلاد خجسته حجت حق، حضرت امام رضا علیه السلام بر همه رهروان راستین آن امام مبارک باد.از امام رضا (عليه‌السلام) دعاهايي نقل شده است كه همگي سرشار از روح بندگي و انس با خدا و توكل بر ذات احديت است. از جمله آن كه مي‌فرمود، «يا من دلّني علي نفسه و ذلل قلبي بتصديقه اسالك الامن و الايمان في الدنيا و الاخرة» يعنى، "اي كسي كه مرا به سوي خودت رهنمون گشتي و دلم را به واسطه تصديق خود آرام گرداندي، از تو ايمان و امنيت در دنيا و آخرت را خواستارم.« از ديگرابعاد سترگ شخصيت علي بن موسي الرضا (عليه‌السلام) احاطه شگرف بر انواع علوم و دانش‌هاست، تا آنجا كه دشمن او، يعني مامون، از اعتراف به اين واقعيت گريزي نداشت و مي‌گفت، » من در زمين كسي داناتر از اين مرد، يعني امام رضا (عليه‌السلام) سراغ ندارم" امام (عليه‌السلام) داناترين اهل زمان خويش بود و از همين رو، عالمان و فقيهان از سراسر بلاد اسلامي، به حضورش شرفياب مى شدند و پاسخ پرسش‌هاي علمي خود را مي‌يافتند.عبدالسلام هروي كه از عالمان زمان امام (عليه‌السلام) است مي‌گويد، «كسي را داناتر از علي بن موسي الرضا (عليه‌السلام) نديدم و هيچ عالمي با او ملاقات نمي‌كرد، مگر آن كه همين شهادت را نسبت به مقام علمي او مي‌داد. مامون امام رضا (عليه‌السلام) را در مجالسي كه تعدادي از دانشمندان اديان ديگر و نيز فقيهان و متكلمان حضور داشتند، دعوت مي‌كرد و امام رضا (عليه‌السلام) در بحث علمي بر همه آنان چيره مى گشت…»يكي از مظاهر شگفت انگيز علم امام رضا (عليه‌السلام) كه از علم لايزال الهي سرچشمه مي‌گرفت، تسلط او بر همه زبان‌ها بود. اباصلت هروي مي‌گويد، امام رضا (عليه‌السلام) با هر يك از مردمان به زبان خودشان صحبت مي‌كرد و چون در اين خصوص با او سخن گفتم، فرمود، «اي اباصلت من حجت خدا بر تمام مردم هستم و ممكن نيست خدا حجتي را براي قومي برگزيند، در حالي كه زبان آن قوم را نمي‌داند…»امام هشتم‏ (عليه‌السلام) چونان نياكان وارسته ‏اش، از مقام علمى والايى برخوردار بود، تا آن جا كه وي را «عالم آل محمد (ص) » لقب داده ‏اند. اباصلت از محمدبن اسحاق بن موسى بن جعفر (عليه‌السلام) نقل كرده است، امام موسى بن جعفر (عليه‌السلام)، به فرزندانش مى فرمود، "برادرتان، على بن موسى الرضا، داناى خاندان پيامبر (ص) است.امام رضا (عليه‌السلام) هرگز از شكم گرسنگان و رنج‌ها و آلام بينوايان غافل نبود، و هر وقت سفره غذا را براى آن حضرت مى گستراندند، همه خادمان را كنار سفره خود مى نشاند، حتى از دربان و نگهبان نيز غافل نمى ماند. و آن گاه كه تنها مى شد و فراغتى براى او فراهم مى آمد، همه اطرافيان خود را اعم از كوچك و بزرگ و خردسالان و بزرگسالان، پيرامون خود جمع مى كرد و با آنها به گفتگو مى نشست و مأنوس مى شد و آنها را نيز باخود مأنوس مى ساخت و خود را تا حدَّ موقعيّت و منزلت آنان تنزل مى داد و آنها را درحد مقام و موقعيت خود ارج مى نهاد و فرازمند مى ساخت، تا احساس خفت و سبك وزنى نكنند، و شخصيت خويش را فرومايه و ناچيز نشينند.همچنين، امام رضا (عليه‌السلام) همواره بر سر مخالفت با هواى نفس بوده و گوش جان و دلش شنواى اين آواى آسمانى بود كه، «فَلا اقْتَحَمَ العَقَبَة، وَ ما اَدْريكَ مَا العَقَبَه، فَكَُ رَقَبَة، اَوْاطعام فى يَوم ذى مَسْغَبَة، يَتيماً ذامَقْرَبَة، اَوْمسكيناً ذامَتْرَبَة» آنگاه اصحاب ميمنه و ياران بهشت كه در برابر عقبه و گردنه مخالفتِ با نفس قرار مى گيرند، بايد بدانند كه گذر از آن، در گرو آزاد ساختن بنده و برده و يا اطعام به ضعيفان و خويشاوندان گرسنه و يا خاك نشينان بينوا، در روزگار قحطى و سختى است. امام رضا (عليه‌السلام) به مستضعفان ارج مى نهاد و خلأ معنوى و روحى و كمبودهاى مادى آنها را با گرامى داشتِ منزلتِ آنان و امدادهاى مادى جبران مى فرمود.امام رضا (عليه‌السلام) هرچقدر در برابر ضعفا و نيازمندان تواضع و احترام مى كردند، در برابر قدرت‌ها و مستكبرانِ زمان، محكم و استوار مى ايستادند.