شهدا ادامه راه حسین‌اند، ما ادامه راه زینب باشیم
سپیدار‌آنلاین: گروه یادداشت
در تاریخ انسان، دو راه همواره جریان داشته است: راه ایستادگی و راه سکوت. راه حسین، همان راه ایستادگی است؛ ایستادن بر سر اصول، فریاد بر ظلم، و جان دادن برای حق.
سمانه حسینی/اما این راه، اگر تنها با شهادت پایان یابد، ناتمام می‌ماند. ادامه این مسیر، نیازمند کسانی است که پیام آن را منتقل کنند؛ همان‌طور که کربلا، اگرچه در عاشورا به خون نشست، اما در شام با خطبه‌های زینب (س) به حماسه‌ای جهانی بدل شد.امروز، در ایام محرم، بار دیگر صدای کاروانی از شهدا در گوش جانمان می‌پیچد. جوانانی که در دفاع از میهن، از حریم، از حقیقت، جان خود را فدا کردند. آن‌ها حسین‌وار به میدان رفتند و عاشقانه، به خون غلتیدند. اما اکنون، آنچه از ما خواسته‌اند، تنها گریه نیست. ما باید ادامه راه زینب باشیم؛ باید سخن بگوییم، پیام برسانیم، و نگذاریم حقیقت در هیاهوی دنیا دفن شود.در مراسم تشییع شهدا، اگر خوب دقت کنیم، صحنه‌ای زنده از کربلا را می‌بینیم. تابوت‌هایی بر دوش مردم، اشک‌هایی از چشم مادران، ناله‌هایی آرام اما پرمعنا از پدران، و کودکانی که به عطر پیراهن پدر دل‌خوشند. هر قطره اشک در این تشییع، ادامه راه زینب است؛ گریه‌ای آگاهانه، که از سینه آتش‌دیده‌ای برمی‌خیزد و به فریادی بدل می‌شود.زینب (س) در شام، با شجاعتی بی‌نظیر، در برابر یزید ایستاد و فرمود: "ما رأیتُ الّا جمیلاً." این نگاه، همان نگاهی است که امروز مادران شهدا دارند. وقتی در برابر تابوت فرزند خود لبخند می‌زنند، در واقع دارند همان پیام را تکرار می‌کنند: شهادت زیباست، چون در راه خداست.در فضای رسانه‌ای امروز، دشمن می‌کوشد روایت‌ها را وارونه جلوه دهد. حقیقت را پنهان کند و شهید را به حاشیه ببرد. اما راه زینب یعنی روایت صحیح. یعنی اجازه ندهیم خون شهید به فراموشی سپرده شود. یعنی نگوییم "خسته‌ایم"، نگوییم "دیگر کافی‌ست"، نگوییم "چه فایده دارد"، چون اگر زینب این‌ها را می‌گفت، عاشورا در همان صحرای خشک و ساکت، دفن می‌شد.مسئولیت ما در این زمانه، مسئولیتی زینبی است. باید هر کدام از ما، در حد توان خود، یک راوی باشیم. راوی کربلای امروز. این راوی‌گری، گاهی یک نوشته است، گاهی یک عکس، گاهی حتی یک اشک صادقانه. مهم آن است که در این مسیر، ساکت نمانیم.شهدا ادامه راه حسین‌اند؛ آن‌ها لبیک گفتند به ندای «هل من ناصر ینصرنی» و در میدان بودند. ما نیز اگر می‌خواهیم در این راه شریک باشیم، باید لبیک‌گوی «زینب» باشیم. نه‌فقط با اشک، که با فهم، با روشنگری، با فریاد در زمانه‌ای که ظلم، جامه حقیقت به تن کرده است.بیاییم امسال، محرم را نه فقط در هیئت‌ها، بلکه در میدان روایت شهدا نیز زنده نگه داریم. هر خانه، یک رسانه باشد. هر فرد، یک راوی. هر دل، یک سنگر. اینگونه است که دشمن مأیوس می‌شود. چرا که می‌بیند حسین هنوز یار دارد، و زینب، هنوز پیام‌رسان.و در پایان، اگر قرار است راه شهدا ادامه یابد، اگر قرار است پرچم بر زمین نماند، اگر قرار است خورشید حقیقت دوباره بدرخشد، ما باید برخیزیم. با قلم، با صدا، با حضور. شهدا رفتند، اما ما مانده‌ایم تا ادامه دهیم. این مسئولیت، هم سنگین است و هم افتخارآمیز. پس برخیزیم، چون زینب تنها نیست.