پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

صفحه‌ای از دفتر خاطرات تاریخ ورق می‌خورد و نامی می‌درخشد که هرگز محو نخواهد شد. اسماعیل احمدی‌نژاد محبوب، جوانی از دیار سبز گیلان، که در دوازدهم آذر ۱۳۳۸ در شهرستان صومعه‌سرا چشم به جهان گشود، امروز نه فقط یک شهید، که نمادی زنده از ایثار و وفاداری است.
پسر عظیم، کارگر زحمتکشی که تا پایان دوره راهنمایی درس خواند و سپس برای کمک به خانواده به کار آزاد روی آورد، سرانجام در دوم فروردین ۱۳۶۱ در منطقه دشت عباس به شهادت رسید و جاویدالاثر ماند.چه زیباست زندگی مردانی که ساده زیستند و بزرگ مردند! اسماعیل از آن جوانانی بود که در سادگی‌اش، عمق یک اقیانوس را داشت. کارت ورزشی باقی‌مانده از او، گواهی است بر این که شهدا انسان‌هایی تک‌بعدی نبودند، بلکه سرشار از شور و اشتیاق زندگی بودند. آنها آگاهانه و با شناخت کامل، راه شهادت را برگزیدند تا از میهن و دینشان دفاع کنند.یادت می‌آید روزهایی را که در کوچه‌های صومعه‌سرا می‌دویدی؟ روزهایی که با دوستانت فوتبال بازی می‌کردی و آرزوهای بزرگی در سر داشتی؟ اما وقتی زمانش رسید، بدون تردید لباس رزم پوشیدی و به جبهه‌های جنوب رفتی. تو که می‌توانستی مثل بسیاری دیگر به زندگی عادی ادامه دهی، اما انتخاب کردی که سرباز وطن باشی. سربازی که در دشت عباس ماند تا همیشه الهام‌بخش باشد.جاویدالاثر ماندن تو، هم درد است و هم افتخار. دردی است برای مادری که هرگز نتوانست پیکر پسرش را در آغوش بگیرد و بر مزارش اشک بریزد. اما افتخاری است برای ملتی که فرزندانی چون تو دارد؛ فرزندانی که حاضر شدند همه چیز را بدهند اما ذره‌ای از خاک میهن را ندهند.