پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

فضای سراسر ایران این روزها انتخاباتی است، کافی است اندکی پس از آغاز شب قدم در خیابان‌ها گذاشت تا معنای مبهم نشاط سیاسی را پیش چشم مجسم کرد.
ستادهای انتخاباتی در هم تنیده شده، یک به یک کنار هم و مردمی که هیجان در چشمانشان موج می‌زند. ایران سراسر شور و شوق است برای یک جمعه متفاوت و این بار یک اردیبهشت پر از حادثه...
از انتخابات در ایران سخن بسیار گفته شده است اما گویا ایران امروز در زمینه مشارکت سیاسی یک تجربه جدید را رقم می‌زند. برای درک یک ایران متفاوت در خاورمیانه‌ای دلمرده کافی است تاریخ را کمی ورق بزنیم و حدود چهار دهه به عقب بازگردیم، درست زمانی که مردم ایران در یک خاورمیانه تقسیم شده میان دو ابرقدرت شرق و غرب، رسم الخط خود را تغییر دادند و با یک نه بزرگ به یک ساختار مستبدانه، انقلابی را رقم زدند که پهلو به کرانه‌ها می‌زد. کمی بعد که پایه‌های جمهوری اسلامی با رای 98.2 درصد از مردم مستحکم شد، اولین تجربه گزینش رئیس جمهور برای ایرانیانی که دل در گرو این انقلاب داشتند فرا رسید. تفاوت ایران امروز را باید با نگاه به فضای آن روزهای کشور درک کرد، روزهایی که یکی از پرآشوب‌ترین روزگار ایران پس از انقلاب بود، روزهایی که فضا پر از غبار بود و مبهم و در نهایت رئیس جمهوری که به میانه راه هم نرسید. از انتخابات بهمن 58 و انتخاب بنی صدر و رای به عدم کفایت او، ایران 10 بار دیگر شاهد انتخابات ریاست جمهوری بود و هر بار یک تجربه متفاوت را رقم می‌زد. 11 بار انتخابات در یک مسیر پر فراز و نشیب از آشوب و اختلاف در فضای داخلی تا خون و ترور و شهادت، جنگ و ویرانی و سازندگی، فرهنگ و توسعه و نهادهای مدنی، عدالت و ابهام و مشارکت 85 درصدی و در نهایت وزش نسیم اعتدال و لبخند و آواربرداری. کلیشه‌ای بگویم؛ امروز اما فضا با 11 تجربه پیشین متفاوت است، مثل همیشه، مثل تمام ادوار قبل، انگار این تفاوت وجه جدانشدنی انتخابات ریاست جمهوری در ایران است که اگر نباشد آن انتخابات انتخابات نیست. اما تفاوت از کجاست، کافی است نگاهی به کشورهای اطرافمان بیندازیم تا خط سیر سیاسی صعودی ایران را در مقایسه با دیگر کشورهای منطقه مشاهده کنیم. کشورهایی که کمتر توانسته‌اند صندوق رای را به عنوان راهی برای جذب مشارکت سیاسی مردمشان تعریف کنند و به خاطر فقدان همین ساز و کار و نبود یک فرهنگ سیاسی مشارکتی فارغ از هر نوع ارزش‌گذاری یا در آتش جنگ داخلی می‌سوزند، یا سال‌هاست محافظه کارانه و کورمال کورمال پیش می‌روند یا از رئیس جمهور مادام العمر خود بت می‌سازند، یا از شهروندان خود سلب تابعیت می‌کنند و برای حفظ امنیت داخلی دست به دامن بیگانگان می‌شوند و یا هر از چند سال نظامیان با یک کودتا در صحنه سیاسی دخالت می کنند تا از ظهور یک مستبد جدید جلوگیری کنند و در نهایت باز هم راه دیکتاتورها را در پیش می‌گیرند چون مردم با صندوق رای قهر می‌کنند. اما کافی است اندکی از شب گذشته در خیابان‌های هر کدام از شهرهای ایران قدم بزنید تا ببینید مردم امروز چقدر به این ساز و کار و این ابزار دموکراتیک اعتماد پیدا کرده‌اند، اعتمادی که بزرگترین سرمایه و پشتوانه یک ساختار سیاسی است. اما یک تفاوت در این انتخابات وجود دارد که دیگر کلیشه‌ای نیست و از آن تفاوت‌های خاصی است که فقط مخصوص همان انتخابات است. همیشه ساختار سیاسی و مجموعه حاکمیت به طرق مختلف و به صورت مداوم مردم را به حضور در پای صندوق‌های رای دعوت می‌کند اما این بار مردم از هر قشری اطرافیان خود را به حضور در انتخابات دعوت می‎کنند و این همان چیزی است که کمتر در انتخابات گذشته دیده شده بود. «ایران» در حال نیل به یک تجربه دموکراتیک «تمام عیار» در «خاورمیانه» است... من رای می‌دهم شما چطور؟