پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

ولادت حضرت زینب (س) به نام روز پرستار نامگذاری شده است. روزی که ما را به یاد فداکاری‌ها و کمک‌های بی‌دریغ حضرت زینب (س) می‌اندازد و پرستاران نیز در این راه قدم گذاشته‌اند.
پنجم جمادی الاول سالروز ولادت بانوی بزرگ حضرت زینب (س) است، کسی که پرستاری و دستگیری از بیماران یکی از سیره‌های ایشان است و پس از حادثه کربلا این عمل بیشتر نمود داشته است و با این اعمال از قیام امام حسین (ع) محافظت و نگهداری کرد. حضرت زینب (س) شجاعانه با پرستاری و تقویت روحیه کودکان و بازماندگان کربلا نقش بزرگی ایفا کردند و با صبر و شکیبایی هرگونه ناملایمت‌ها و رنج‌ها را پشت سر گذاشتند. حضرت زینب (س) بدون معلم عالم بوده و به "عالمه غیر معلمه" معروف هستند، فداکاری‌ها و خدمات بی‌دریغ حضرت زینب (س) موجب شد تا روز ولادت این بانوی بزرگوار که سرآمد زنان هستند به روز پرستار نامگذاری شود تا همواره با دیدن هر پرستاری که به رسیدگی به بیماران مشغول است به یاد پرستار بزرگ کربلا بیافتیم. دین مبین اسلام بر پرستاری و نگهداری از بیماران بسیار تأکید دارد و در این زمینه روایات بسیاری شخص پرستار را مورد لطف و آمرزش قرار داده است و همچنین بر عیادت از بیمار تأکید کرده است.
عیادت از بیمار زیارت خداوند است
در مکارم الاخلاق روایتی از امام رضا (ع) ذکر شده هر شخصی که مؤمنی را در بیماری‌اش عیادت کند، اگر صبح باشد هفتاد هزار ملک او را تشییع (بدرقه و همراهی) می‌کنند و چون نزد او بنشیند رحمت (خدا) او را فرا گیرد و تا شب برای او استغفار کنند و اگر شب باشد همین اجر تا صبح برای او خواهد بود. حضرت زینب کبری (س) با همین خصایص الگویی برای تمام انسانهایی است که دیگر خواهی را بر نفس خواهی ارجح می دارند. بی شک آنان که در مسیر حرفه و کسب و کار، مشاغلی چون پرستاری و بطور کلی امداد را بر می گزینند، از چنین ظرفیتی از رافت و رقت قلبی برخوردارند. کسی که پرستار بودن را انتخاب می کند، از بی خوابی ها و بد خوابی ها، نوبتهای کاری، محیط پر استرس، حجم بالای کار و تهدید مواجهه با انواع بیماریهای جسمی و آلام روحی، خبر دارد. او، می داند حتی اکنون و در این روزگار نیز برخی کم لطفی های اجتماعی نسبت به این حرفه وجود دارد. کسی که راه پرستاری را از معبر دانشکده پرستاری آغاز می کند نیک می داند بازار کارش پر درآمد نیست و شاید اولین کلامی که در دانشگاه از استاد و سال بالایی ها می شوند پاره ای وعده ها و قوانین محقق نشده است و یا وعده هایی که سخت و دیر به بار می نشینند! با این همه آنکه پرستاری را انتخاب می کند، به میل وارد مسیر سهل و ممتنعی می شود که حجم عشق به هم نوع در آن بیش از اندیشه معاش است. در پایان اینکه یادمان باشد پرستار یک انسان است که کارش تیمار داری است اما تیر آهن نیست، خسته می شود، مثل ما مشکلاتی دارد، او را درک کنیم و از صمیم قلب برایش دعا کنیم که بتواند بر عهدی که در دل جوان و بی ریایش در روزهای دانشکده پرستاری گذشته وفادار بماند.