پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

سایت اقتصاد جهان در سال گذشته فهرستی از ده روند جهانی که دغدغه قانون گذاران در سال آتی خواهد بود را منتشر ساخته است. جای شگفتی نیست که عدم تساوی در درآمدها جایگاه اول را به خود اختصاص داد. در جایگاه دوم رشد بیکاری در جهان قرار دارد، پدیده‌ای که در آن اقتصاد رشد می‌یابد اما نه به طریقی که سبب ایجاد فرصت‌های شغلی کافی شود.
اما چگونه این پدیده در شهرهای بزرگ اتفاق می‌افتد؟ گزارشات اخیر حاکی از آن است که 5 سال پس از بحران اقتصادی سال 2008، شهرهای بزرگ جهان هنوز به دنبال کاهش نرخ بیکاری می‌باشند. رشد درآمدها که بر اساس رشد ناخالص ملی ارزیابی می‌شود در بیشتر مناطق اقتصادی مهم جهان به روال عادی خود بازگشته اما نرخ ایجاد اشتغال در حال کاهش است. رشد متوسط سالانه کار در 300 منطقه بزرگ شهری از 2.1 درصد (در سال 2001 تا 2007) به 1.7 درصد (بین سالهای 2009 تا 2014) رسیده است. اگر رشد ایجاد کار از سال 2001 تا 2007 در پنج سال گذشته نیز ادامه می‌یافت، باید برای این مناطق شهری 12.8 میلیون شغل اضافه ایجاد می‌شد. این رکود قابل تامل است. مناطق بزرگ شهری به علت عملکرد موثر، پویایی اقتصا و تمرکز جمعیتی همیشه موتور رشد و ایجاد شغل بوده‌اند. اما در پنج سال گذشته، سه روند سبب ایجاد تغییر در رشد ایجاد شغل در شهرهای بزرگ شده است:
· رشد ایجاد اشتغال در اکثر مناطق شهری به نرخ رشد اقتصاد ملی نزدیک می‌شود.
· نرخ رشد اشتغال در مناطق شهری کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در حال یکسان شدن است
·برخی از مناطق جهان که قبلا شاهد رشد سریع ایجاد شغل بوده‌اند، دچار رکود شده اند به ویژه کشورهای در حال توسعه مناطق آسیا و اقیانوس ارام
نرخ رشد ملی کشورها و شهرهای بزرگ در حال یکسان شدن هستند
از سال 2003 به بعد، اقتصاد شهرهای بزرگ عملکردی سریع‌تر از کشورشان داشته‌اند اما این اختلاف در حال کم شدن است. در سال 2007 فاصله بین نرخ ایجاد شغل مناطق بزرگ شهری و کشوری 1.5 درصد بود، اما این رقم در سال 2014 به 0.5 درصد کاهش پیدا کرد.
نرخ رشد اشتغال در مناطق شهری کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در حال یکسان شدن است
روند مهم دیگر این است که نرخ رشد اشتغال در مناطق شهری کشورهای در حال توسعه و کشورهای توسعه یافته در حال یکی شدن است. نرخ اشتغال در مناطق شهری کشورهای توسعه یافته در بین سالهای 2000 و 2007 حدود 1.1 درصد رشد یافته و در سالهای 2009 تا 2014 این مقدار در حدود یک درصد است. اما مناطق شهری کشورهای در حال توسعه، شاهد افت شدید ایجاد اشتغال بوده است. این میزان از 3.4 درصد (در سالهای 2000 تا 2007) به 2.5 درصد (در سالهای 2009 تا 2014) رسیده است. اما این اختلاف در سال 2014 به نیم درصد رسیده است.
توضیح این موضوع به این گونه است که در کشورهای در حال توسعه، اشتغال از شهرهای بزرگ به شهرهای کوچک‌تر منتقل شده است. با این وجود در سال 2014 میزان تفاوت در رشد اشتغال بین کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته کمتر از 0.1 بود. به عبارتی دیگر رشد اشتغال در شهرهای کوچک‌تر تنها علت این همگرایی نیست.
برخی از مناطق جهان که قبلا شاهد رشد سریع ایجاد شغل بوده‌اند، دچار رکود شده اند
رکود در رشد اشتغال در مناطقی اتفاق افتاده است که از سابقه رشد خوبی برخوردار بودند. شهرها در کشورهای در حال توسعه منطقه آسیا و اقیانوس آرام به مدت چهارده سال مرکز رشد و اشتغال بودند اما در سالهای بین 2000 تا 2007 شاهد افت 3.9 درصد و طی سالهای 2009 تا 2014 در حدود 2.6 درصد بودند. رشد شغلی کندتر به گونه‌ای منعکس کننده تحولات گسترده تر اقتصادی منطقه است. شغل ها در بخش صنایع مناطق شهری از 4.9 درصد سالانه (بین سالهای2000 تا 2007) به 2.4 درصد (از 2009 تا 2014) رسیده اند. در نتیجه، صنایع در کشورهای آسیایی و اقیانوس آرام در سال 2014 تنها 6 درصد ایجاد اشتغال کرده‌اند، درحالی‌که طی سالهای 2000 تا 2007 این رشد حدود سی درصد بوده است. منطقه آسیا- اقیانوس آرام تنها منطقه‌ای نیست که دچار بیکاری شده است. رشد اشتغال در خاورمیانه و مناطق شهری آفریقا نیز از 4.1 درصد به 2.2 رسیده است. شهرها همیشه طلایه دار توسعه شهری بوده‌اند و همواره سهمی در ایجاد بازار کار به خود اختصاص داده‌اند. اما از سال 2010، هر ساله میزان اشتغال در 300 کلان شهر جهان کاهش پیدا کرده است. اقتصاددان ها این علتها را در افت رشد پس از رکود در اقتصادهای پیشرفته، تمایل جوامع پیشرفته به فعالیتهای کم اقتصادی وابسته به نیروی کار و تاثیرات بالقوه فناوری و جایگزینی آن با نیروی کار انسانی می‌دانند. علت هر چه که باشد، رشد کند اشتغال در کلان‌شهرها تاثیر شگرفی بر آبادانی آنها خواهد داشت و قانون گذاران باید تلاش کنند تا چاره‌ای در این خصوص بیاندیشند.
مترجم: محسن راعی
منبع: www.brookings.edu
لینک خبر: http://goo.gl/nXwlpp