پایگاه خبری و تحلیلی سپیدار آنلاین

پنجم شعبان، ولادت چهارمین اختر فروزان آسمان امامت و ولایت، حضرت علی بن الحسین علیه السلام معروف به سجاد است که نمادی از کمالات و ارزش های انسانی، زینت بندگان پاک سیرت و پیام آور کربلا بود.
امام علي بن الحسين عليهم السلام، مشهور به زين العابدين و سجّاد، چهارمين امام شيعه است كه بنا به قول مشهور در پنجم شعبان سال 38 هجري قمري ديده به جهان گشود و در سال 94 يا 95 هجري قمري به شهادت رسيدند. ابرمردی که شاهد تلخ ترین حوادث روزگار بود، ولی چون کوهی استوار در برابر همه طوفان های بلا و دشواری ها ایستادگی و در جبهه های گوناگون با آنها مبارزه کرد. امام معصومی که هدایتگری های خویش را در عصر خفقان و سیاهی، در قالب دعا و مناجات با خدا به امت اسلامی ارزانی داشت و توانست در سایه سار دانش خود، بزرگان و اندیشمندانی گران قدر را در دامان خود بپروراند. مولودی پاک که بر پیشانی بلندش، مُهر بندگی حق نقش بسته بود؛ در دامان پرمهر سالار شهیدان، نغمه حیات سر داد تا پدر برای او نامی نیکو گزیند و حسین بن علی علیه السلام که در عشق به پدر، عاشقی شیفته و شیدایی دل سوخته بود، فرزند پاکش را به یُمن شمیم دل انگیز امیرمؤمنان علی علیه السلام ، بدین نام نهاد تا احیاگر خاطرات خوب پدر و مهربانی های زلال او باشد. امام سجاد (ع) در بحبوحه رويدادهاى سياسى در منزل امير مؤمنان ديده به جهان گشود، در حالى كه پدرش امام حسين (ع)دوشادوش امير مؤمنان به جنگ با قاسطين و مارقين و ناكثين اشتغال داشت. امام سجّاد هفت ساله بود كه جدّ بزرگوارش امير مؤمنان در محراب مسجد كوفه به شهادت رسيد و بعد از چند ماه خانواده آن حضرت به مدينه نقل مكان نمودند تا زمانی که كه امام سجاد به سنين نوجوانى رسيد. آن حضرت هفده ساله بود كه عموى گراميش امام حسن (ع) توسط زهر مسموم شد و به شهادت رسيد، از آن پس در كنار پدر بزرگوارش امام حسين (ع) نقش رهبرى امّت را در رويارويى با كفر و جاهليّت خاندان اموى تجربه مى ‏كرد. محنت و رنج او وقتى بالا گرفت كه لشكريان يزيد در مدينه وارد مسجد رسول اللّه شدند و اسب هاى خويش را در مسجد بستند، يعنى همان جايى كه انتظار آن مي رفت مكتب رسالت و افكار مكتبى در آنجا انتشار يابد، امّا برعكس، آن مكان مقدّس در عهد آن امام تقوا و فضيلت، به دست سپاه منحرف بني اميّه افتاد و آنان ضمن تجاوز به نواميس مردم مدينه و كشتار فراوان، بي پروايى را از حدّ گذراندند و حرمت مدفن مقدّس رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) و مسجدش را هتك نمودند.
امام سجّاد (عليه السلام) براى پيش راندن مسلمانان به سوى نفرت از بنی اميّه و افزودن مبارزه جويى با آنان، تلاش هاى مؤثّرى نمود و هر گاه فرصتى به دست مي آمد، مردم را بر ضدّ امويان تحريك می كرد و با احتياط، برنامه حاكمان منحرف را تحت نظر قرار می داد. امام (عليه السلام) براى آگاهى مردم، اسلوب دعا را به كار برد، به طورى كه دعاهاى آن حضرت، رويدادهاى عصر او را تفسير می كند. صحيفه سجّاديّه كه به زبور آل محمّد مشهور است، اثر بي نظيرى است كه در جهان اسلام، جز قرآن كريم و نهج البلاغه، كتابى به اين عظمت و ارزش، پديد نيامده كه پيوسته مورد توجه بزرگان و علما و مصنّفان باشد. از ديگر آثار ارزنده به جا مانده از امام سجّاد (عليه السلام)، مجموعه اى تربيتى و اخلاقى است به نام رساله حقوق كه امام (عليه السلام) در آن وظايف گوناگون انسان را در برابر خدا و خود و ديگران، با بيانى شيوا و گويا بيان كرده است. سرانجام آن حضرت چهل سال بعد از قضیه جانگداز کربلا که همراه بود با گریه برای شهدای کربلا و صبر بر مصیبتشان، در روز 12 و يا 25 محرّم سال 95 هجرى، درمدينه، به دسيسه هشام بن عبدالملك، مسموم گرديد و در 56 سالگى به شهادت رسيد و مزار شريف آن حضرت در مدينه در قبرستان بقيع می باشد.